ഭക്തനായ ഒരു ബാലനായിരുന്നു നീഷേ. അവന്റെ ചുറ്റുപാടുകളെല്ലാം ഭക്തിമയമായിരുന്നു. നീഷേയുടെ അപ്പൻ പാസ്റ്ററായിരുന്നു. ഒരു അമ്മാവൻ ബിഷപ്പായിരുന്നു. അപ്പൻ ജീവിച്ചത് ദൈവത്തിന് സാക്ഷ്യം നൽകാൻ മാത്രയായിരുന്നു. പത്ത് പതിന്നാല് വയസ്സായപ്പോൾ തന്നെ അതിബുദ്ധിമാനായിരിന്ന നീഷേ ബൈബിളിൽ പലതും മനഃപാഠമാക്കി. പലരും കരുതി നീഷേ പ്രശസ്തനായൊരു ബിഷപ്പാകുമെന്ന്.
പക്ഷെ അപ്പന്‍റെ മരണം നീഷേയുടെ ജീവിതത്തെ തിരിച്ചെഴുതി. ദൈവത്തിനു വേണ്ടി മാത്രം ജീവിച്ച അപ്പന്‍റെ അവസാന നാളുകൾ ദാരുണമായിരുന്നു. ക്യാൻസർ ബാധിതനായി നീണ്ട നാൾ സഹനത്തിന്‍റെ കയ്പ് നീർ കുടിച്ചിറക്കി അപ്പൻ മരിച്ചപ്പോൾ നീഷേയുടെ ദൈവ വിശ്വാസം ചിന്നഭിന്നമായി. ദൈവത്തിനെതിരെ നീഷേ ഹൃദയം കഠിനമാക്കി.
കുഞ്ഞ് നീഷേക്ക് സ്നാനം നൽകിക്കൊണ്ട് അപ്പൻ സംസാരിച്ചത് നന്മയെയും തിന്മയെയും കുറിച്ചായിരുന്നു. വളർന്നു വലുതായപ്പോൾ ഈ കുട്ടിയുടെ മുമ്പിൽ നന്മയും തിന്മയും ഉണ്ടാകും. ഇതിൽ ഏത് തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നു എന്നതിനെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കും ഇവന്‍റെ ഭാവി. പക്ഷെ, ക്രിസ്തുവിന്‍റെ ആത്മാവ് ഇവനെ നന്മ തിരഞ്ഞെടുക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കും. ഇതായിരിന്നു പ്രസംഗത്തിന്‍റെ ഉള്ളടക്കം.
പക്ഷെ, മകൻ വളർന്നു വലുതായപ്പോൾ നന്മയെയും തിന്മയെയും ഒരു പോലെ തിരസ്ക്കരിച്ചു. നന്മയും തിന്മയും എന്ന വേർതിരിവ് തന്നെ അസംബന്ധമാണെന്ന് തിരിച്ചറിവിലേക്ക് കടന്നു. യഥാർത്ഥ ജീവിതം നന്മക്കും തിന്മയ്ക്കും മുകളിലുമാണെന്ന് അവൻ എഴുതുന്ന പുസ്തകം ഉണ്ട്. അതിന്‍റെ പേര്, ‘Beyond Good and Evil’ എന്നാണ്. മകന്‍റെ ഈ പുസ്തകം വായിക്കാൻ അപ്പൻ ജീവിച്ചിരുന്നില്ല.
അവിടം കൊണ്ട് തീർന്നില്ല. വെറുക്കുന്നവരുടെ മേൽ ശാപവും, സ്നേഹിക്കുന്നവരുടെ മേൽ അനുഗ്രഹവും വർഷിച്ചു കൊണ്ട് വിധികളുടെ ഉഗ്രശാസനകളുമായി മനുഷ്യ ജന്മങ്ങളെ വിറങ്ങലിപ്പിച്ച് ഭരിക്കുന്ന ദൈവത്തെ അവന്റെ ഏകാധിപത്യ സിംഹാസനത്തിൽ നിന്നും താഴെയിറക്കാൻ നീഷേ ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചു. ഭ്രാന്തിനെ സ്വയം ഏറ്റെടുത്ത സരാതുഷ്ട്ര എന്ന കഥാപാത്രത്തെ കൊണ്ട് ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു പറയിപ്പിച്ചു, “God is dead.” കേൾവിക്കാരുടെ മേൽ സരാതുഷ്ട്രയുടെ വാക്കുകൾ ഒരു അശനിപാതം പോലെ പതിച്ചു.
നീഷേയെ വായിക്കുക എന്നതു തന്നെ തലയിൽ ആണികൾ അടിച്ചു കയറ്റുന്ന അനുഭവത്തിലൂടെ കടന്നുപോകുക എന്നതാണ്.
ദൈവം മരിച്ചു എന്ന നീഷേയുടെ പുതിയ വിശേഷം എന്താണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത് ? ദൈവം മരിച്ചു എന്നു പറയുമ്പോൾ, ദൈവം ഒരിക്കൽ ഉണ്ടായിരിന്നു എന്നത് അർത്ഥമാക്കുന്നുണ്ട്. അങ്ങനെയെങ്കിൽ എങ്ങനെയാണ് ദൈവം മരിച്ചത് ? ആരാണ് ദൈവത്തെ കൊന്നത്? ദൊസ്തോവ്സ്കിയുടെ ഇവാൻ പറയുന്നതുപോലെ, ദൈവമില്ലാതായാൽ എന്തും അനുവദനീയമാണോ? അതോ ദെല്യുസ് പറയുന്നതു പോലെ, ദൈവമില്ലങ്കിൽ ഒന്നും അനുവദനീയമല്ല എന്നതാണോ ശരി?
പലരും പല രീതിയിലാണ് ഇതിനോട് പ്രതികരിച്ചത്. ചിലർ death of God തിയോളജിക്ക് രൂപം നൽകി. ഹ്യുമനിസവും മാർക്സിസവും ദൈവത്തിന്‍റെ സ്ഥാനത്ത് മനുഷ്യനെ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു. ആ മനുഷ്യൻ ദൈവത്തേക്കാളും ഭീകരനായി. സ്റ്റാലിൻ ഒറ്റക്ക് അനേകം ലക്ഷം നിഷ്കളങ്ക മനുഷ്യരെ കാലപുരിക്കയച്ചു. ഹിറ്റ്ലർ സ്വയം രക്ഷകനായി മാറി, ആറു കോടി യഹൂദരെ കശാപ്പു ചെയ്തു. മനുഷ്യൻ പുഴുക്കളെ പോലെ ചത്തു കുന്നുകൂടിയ രണ്ടു ലോക മഹാ യുദ്ധങ്ങളും മനുഷ്യൻ ദൈവമല്ല എന്നതിന്‍റെ തെളിവായിരുന്നു. ഇതിന് പുതിയ തെളിവുകൾ വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
ദൈവം മരിച്ചു എന്ന് നീഷേ പറയുമ്പോൾ അത് എന്താണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത് എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നത് ദെല്യുസ് ആണ്. ഇതിന് ദെല്യുസിനെ സഹായിക്കുന്നത് മധ്യകാലഘട്ടത്തിലെ ഏറ്റവും വ്യത്യസ്ത ചിന്തകനും ഫ്രാൻസിസ്ക്കൻ സന്യാസ പുരോഹിതനുമായിരുന്ന ഡൺ സ്കോട്ടസാണ്. മനുഷ്യനെ വിശദീകരിക്കാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന ആശയങ്ങൾ കൊണ്ടു തന്നെ ദൈവത്തെയും വിശദീകരിക്കാം എന്നും സത്താപരമായി ദൈവവും മനുഷ്യനും തമ്മിൽ വ്യത്യാസമില്ല എന്നും പറയുന്ന ഡൺ സ്കോട്ടസിന്റെ univocity തീയറിയിൽ ആകൃഷ്ടരായവരാണ് നീഷേയും സ്പിനോസയും ദെല്യുസും.
ഇതനുസരിച്ച്, ദൈവം ഒന്നേയുള്ളു എന്നാൽ സൃഷ്ടികളെല്ലാം ദൈവത്തിന്‍റെ ബാഹുല്യമായ വിവിധ ഭാവങ്ങളാണ്. അപ്പോൾ മനുഷ്യന്‍റെയും പ്രകൃതിജാലങ്ങളുടെയും ജീവിതവും മരണവും ദൈവത്തിന്‍റെയും ജീവിതവും മരണവുമാണ്.
ഈ ചിന്തയുടെ പ്രധാന പ്രതിഫലനം എന്നത് അതുവരെ പ്രപഞ്ചത്തിന് അതിന്ദ്രിയനായിരുന്ന, അതിരനായി നിന്നിരുന്നു ദൈവത്തെ പ്രപഞ്ചത്തിൽ അന്തർലീനനാക്കി എന്നുള്ളതാണ്. അതിരനായി നിലനിൽക്കുന്ന ദൈവം പ്രപഞ്ചത്തിനും സൃഷ്ടികൾക്ക് വിലങ്ങുതടിയായി നിന്നുകൊണ്ട് അതിന്‍റെ പുതിയ ഭാവങ്ങളെ ചെറുക്കും.
അങ്ങിനെയൊരു ദൈവം ഉണ്ടങ്കിൽ ആ ദൈവം മരിച്ചിരിക്കുന്നു. കുറ്റാരോപണങ്ങളുടെ ദണ്ഡനവിധികളുമായി നിൽക്കുന്ന ദൈവം കൊല്ലപ്പെട്ടു എന്ന് നീഷേയുടെ ദൈവം മരിച്ചു എന്ന പ്രവചനത്തിൽ നിന്നും പോൾ റിക്കറും മനസ്സിലാക്കുന്നു. ദൈവം മരിച്ചു എന്ന് നീഷേ പറയുന്നത് ഒരു അനുമാനപരമായ പ്രസ്താവനയല്ല, പകരം അതൊരു നാടകാത്മകമായ പ്രസ്താവനയാണന്ന് ദെല്യുസ് തിരിച്ചറിയുന്നു.
ഒരു നാടകാത്മക പ്രസ്താവന എന്ന നിലയിൽ ദൈവം ഉണ്ടയോ ഇല്ലയോ എന്ന വാസ്തവുമായി ഇതിന് യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല. ഭൂമിയിൽ അന്തർലീനനായിരിക്കുന്ന ദൈവത്തെ അന്വേഷിക്കാനും ദൈവത്തെക്കുറിച്ച് അനുമാനപരമായ എന്തെങ്കിലും അറിവ് മനുഷ്യന് സാധിക്കുമോ എന്ന് അന്വേഷിക്കാനും ഇത് പ്രേരിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.
ഇമ്മാനുവേൽ കാൻറ്റ് അറിവിനെ അനലറ്റിക്ക് എന്നും സിന്തറ്റിക് എന്നും വേർതിരിച്ചു. അനലിറ്റിക് ആയ പ്രസ്താവനകളിൽ പുതിയതായി യാതൊരു അറിവുമില്ല. മനുഷ്യൻ ജീവനുള്ള ഒരു ജീവിയാണ് എന്നതൊരു അനലറ്റിക് പ്രസ്താവനയാണ്. അനലറ്റിക് പ്രസ്താവനകൾക്ക് അനുഭവുമായി എന്തെങ്കിലും ബന്ധം ഉണ്ടാകണമെന്നില്ല. അനുഭവങ്ങളിലൂടെ രൂപപ്പെടുന്ന സിന്തറ്റിക് പ്രസ്താവനകൾ പുതിയൊരു അറിവാണ് പ്രദാനം ചെയ്യുന്നത്. വെള്ളം നൂറ് ഡിഗ്രി സെൽഷ്യസിൽ തിളക്കുന്നു എന്നത് സിന്തറ്റിക് പ്രസ്താവനയാണ്. ദൈവത്തെക്കുറിച്ച് സിന്തറ്റിക് അറിവ് സാധ്യമാണോ?
സിന്തറ്റിക് അറിവുകൾ തെറ്റാണോ ശരിയാണോ എന്ന് തീരുമാനിക്കുന്ന മാനദണ്ഡം അനുഭവമായതിനാൽ ദൈവം ഭൂമിയുടെ ഭാഗമായാൽ മാത്രമേ സിന്തറ്റിക് ആയിട്ട് ദൈവത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാൻ സാധിക്കുകയുള്ളു. ദൈവം ഭൂമിയുടെ ഭാഗമായാൽ സമയ ക്രമത്തിൽ നിന്നും അവന് മാറി നിൽക്കാനാകില്ല. സമയ ക്രമത്തിൽ ച്യുതികളുണ്ട്. ദൈവത്തിനിവിടെ അച്യുതൻ ആകാനാകില്ല. മരണത്തിന് ദൈവം വിധേയമാകേണ്ടിവരും.
ഡൺ സ്കോട്ടസിന്റെ univocity തീയറി ചെയ്യുന്നത് ദൈവത്തെ ഭൂമിയിൽ അന്തർലീനമാക്കിക്കൊണ്ട് ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവുകൾ തിരയുക എന്നതാണ്.
ഏകവും പരമവുമായ ദൈവം നിരവധി സാധ്യതകളുടെ ഒരു സൂക്ഷിപ്പാണ്. ഏകവും പരമവുമായ ദൈവം ഭൂമിയിൽ അന്തർലീനനായപ്പോൾ അതിന്‍റെ സാധ്യതകളും ആകസ്മികതകളും അവനിൽ കുടിയേറി. ഇവിടെ ഏക ദൈവം തന്നെ ഒരു ബഹുസ്വരതയാണ്, നിരവധിയായ ഭാവങ്ങളാണ്. ഈ ദൈവത്തെ അന്വേഷിക്കുന്നതിൽ നിരീശ്വരവാദത്തിനും സാധ്യതയുണ്ട്. ഭൂമിയുടെ നന്മകളിൽ വിശ്വസിക്കാൻ സഹായിക്കുമ്പോൾ നിരീശ്വരവാദം പോലും ദൈവത്തെ കണ്ടെത്താൻ ഇടയാക്കിയേക്കാം.
ബഹുസ്വരമായ്, നിരവധിയായ് മാറി ജനന, സഹന, മരണ, ഉത്ഥാന ആകസ്മികതകളിലൂടെ നടന്നു വരുന്ന ദൈവത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കുന്നത് ശരിയായ ഈശ്വര വിശ്വാസമായി മാറുന്നു. ജനനവും മരണവുമാണ് മനുഷ്യന്‍റെ ഏറ്റവും വലിയ ആകസ്മികതകൾ. വധശിക്ഷയ്ക്ക് വിധിക്കപ്പെട്ട ഒരു തടവുകാരൻ കഴുത്തിൽ കയറുമായി നിൽക്കുമ്പോഴും മരണം ആകസ്മികതയാണ്. ഈ ആകസ്മികതകളിലൂടെ കടന്നു പോയില്ലങ്കിൽ ദൈവം ഭൂമിയുടെ ഭാഗമാണെന്ന് പറയാനാകില്ല.
ക്രിസ്തുവിന്‍റെ ജനന മരണ ഉത്ഥാനത്തിനെ ആകസ്മീകമായിട്ടുതന്നെ കരുതണം. പിടിക്കപ്പെടുമെന്നു തോന്നിയപ്പോൾ പലപ്പോഴും ഓടി രക്ഷപ്പെട്ടതും, സഹനത്തെയും മരണത്തെക്കും പേടിച്ച് വിവശനായി ഗെത്സെമനിയിൽ രക്തം വിയർക്കുന്നതും, കുരിശിൽ കിടന്ന് കരയുന്നതും ആകസ്മീകതകളിൽ പെട്ടു പോയതിന്‍റെ തെളിവുകളാണ്.
ഈ ആകസ്മീകതകൾ ഇല്ലങ്കിൽ അവന് മനുഷ്യത്വം അവകാശപ്പെടാനാവില്ല. ഇതിലൂടെ ക്രിസ്തു ദൈവത്തിന്‍റെ ബഹുസ്വരതകളെ പ്രകാശിച്ച് നിൽക്കുന്നു.
അപ്പോൾ, ക്രിസ്തുവിന്‍റെ മരണം അനേകം മരണങ്ങളുടെ കഥയാണ്. അപമാനിക്കപ്പെടുന്ന, മാനഭംഗം ചെയ്യപ്പെടുന്ന സ്ത്രീകളുടെ മരണം നഗ്നനായി കിടക്കുന്ന ക്രൂശിതനിലുണ്ട്. ” Each of my wound is a violation,” സാർത്രിന്റെ നാടകത്തിലെ മാനഭംഗം ചെയ്യപ്പെട്ട ഒരു പെൺകുട്ടി പറയുന്നു. ഒറ്റയവരും ഉടയവരുമില്ലാതെ ഏകാന്തതയിൽ കിടന്നു മരിക്കുന്ന വൃദ്ധരുടെ മരണമായിരുന്നു അവന്‍റേത്. ഡിസക്ഷൻ ടേബിളിലെ തവളകളുടെയും മരണമായിരുന്നു അവന്‍റേത്.
അപ്പോൾ, അവന്റെ ഉത്ഥാനവും അനേകരുടെ ഉത്ഥാനത്തിന്റെ കഥയാണ്. ക്രിസ്തുവിന്‍റെ ഉത്ഥാനം അവനിലേക്ക് ചുരുക്കുന്നതും അവനു വേണ്ടി മാത്രം ജയഘോഷം മുഴക്കുന്നതും അപകടമാണ്. ഒരു പക്ഷെ, എല്ലാവരും ഉയർക്കാൻ അനുവദിച്ചു കൊണ്ട് അവനിപ്പോഴും കുരിശിൽ മരണപ്പെട്ടു കിടക്കുന്നുണ്ടാകും.അവൻ്റെ ഉത്ഥാനം ഒരിക്കലും അവനിലേക്ക് ചുരുങ്ങാതിരിക്കാൻ അവൻ ഇതിനും തയ്യാറാകും.
ഉത്ഥിതനെ കൂടുതൽ ദൈവമാക്കുന്നതും അപകടമാണ്. ഉത്ഥാനം അവന് കൂടുതൽ മനുഷ്യനാകാനുളള അവസരമാണ് നൽകിയത്. ഒരു ഉഗ്രമായ മരണത്തിന്‍റെ ക്ഷീണവും, കഷ്ടതയും, മുറിവുകളും ഉത്ഥിതനെ വിടാതെ നിൽപ്പുണ്ട്. അതവനെ മനുഷ്യരിൽ ഏറ്റവും അപരിചിതനാക്കി മാറ്റി, തോട്ടക്കാരനാക്കി മാറ്റി. ഒരു വറുത്ത മീൻ സ്വാദോടെ രുചിക്കുന്ന തികച്ചും ഭൗതീക നാക്കി മാറ്റി. ഉത്ഥാനം കൂടുതൽ ദൈവികതയിലേക്കുള്ള വഴിയല്ല, കൂടുതൽ മനുഷ്യത്വത്തിലേക്കും കൂടുതൽ ഭൗതികതിയിലേക്ക് അത് പുതിയ വഴികൾ തുറക്കുന്നു.
ആ ക്രിസ്തുവിൽ ഇപ്പോൾ എല്ലാ മനുഷ്യരും, എല്ലാ വസ്തുക്കളും അവരുടെ ജനനത്തിന്‍റെയും മരണത്തിന്‍റെയും ഉത്ഥാനത്തിന്റെയും ആകസ്മികതകൾ നിറഞ്ഞ കഥകൾ പറയാനായി വരുന്നു.
By, Jose Suresh